sanskrit

hint-avrupa dil ailesinin hint-iran koluna bağlı en eski lisanıdır.

sanskrit, kelime olarak cilalanmış, düzenlenmiş, kusursuzlaştırılmış manalarını taşımaktadır.

tarihçiler sanskritçeyi ilk konuşanların hindistan, hazar denizi ve ortadoğu’ya kadar yayılan çok geniş bir topluluk olduğunu öne sürer; bazıları da bu lisanın hiçbir zaman dini ve ilmi çevre sınırlarını aşıp, halk tarafından kullanılmadığını iddia etmektedirler.

sanskritçeyi konuşanların ilk vatanları pencap (yukarı indus vadisi)tır. burada sanskritçenin en eski şekli olan veda lisanı ortaya çıkmıştır. m.ö. 2. bin yılın ilk yarısına tekabül eden dönemde, veda dili gelişmiş, esneklik kazanmıştır. m.ö. 1. bin yılda, ganj vadisine kadar yayılan hint- ari topluluğu bu lisanı iyice benimsemiş ve daha sonra da prakit denilen dil ortaya çıkmıştır. bu arada komşu kültürlerden birçok kelime ve kullanılış şekli de sanskritçeye karışmıştır.

gramer çalışmaları ilk gramer çalışmalarını ise m.ö. 5. yüzyılın edip ve bilginleri yapmıştır. araştırmacılar, sanskritçeyi hakiki zenginliğine kavuşturanların panini adlı edebiyat bilgininin başını çektiği bir grup olduğunda ittifak halindedirler. ancak panini’nin kurduğu gramer kuralları o devirde halkın hemen hemen tamamının konuştuğu sanskritçenin veda ve prakit kollarından birçok yerde ayrılan bir sanskritçeydi.