özlemek

birden ozleyiveriyorsunuz...
coktan unuttuğunuzu sandiginiz
ya da yalnizca bir kere karsilastiginiz
ve ozlemek icin yeteri kadar tanimadıginiz birini
bir sabah cilginca ozleyerek uyaniyorsunuz.

ruyalariniz, icinizdeki o gizli, esrarini ele vermez buyucu,
siz carşaflarinizin arasinda,
butun tehlikelerden uzak,
guvenle yattiginizi sandiginiz bir anda,
usulca ruhunuza sokulup,
sizden habersiz oralara yigilmis cephanelikleri
birer birer atesleyiveriyor.
infilaklarla sarsilarak uyanıyorsunuz.
hayatinizda olmayan birini hayatiniza almak,
ona dokunmak,
onun sesini duymak icin kivranirken buluveriyorsunuz kendinizi...

ozlemek, o yakici istek,
bilinen herseyi ve onem sirasini degistiriveriyor.
ozlediğiniz ise cok uzaklarda...
yaninda olmasini istediğiniz halde
yaninizda olmayan bir tek kisi,
yaniniza bile yaklasmadan,
hatta onu ozlediginizden
ve onu istediginizden haberdar bile olmadan,
butun hayati,
butun goruntuleri eritip
baska kiliklara sokuyor...