osuruk

rafet, melis in yaninda olmasindan dolayi duydugu sevincle melis in yanaklarina, kor adamin sopasinin yollari yokladigi gibi, daginik ama belli bir duzen tutturmus opucukler konduruyordu. melis; aklini basindan alan kadindi, alip samsun ataturk lisesi nde birakan kadindi. ergen zamanlarinin uzerinden cok gecmisti ama sevdasi her gecen gune ve aradaki mesafeye ragmen surup gidiyordu. aradaki mesafe; bu yuzden melis biraz da "uzak"ti: "uzak" in hasreti, "uzak" in hayali. ama simdi yanindaydi iste. patlayan bir volkan gibi, icindeki butun hasreti melis in dudaklarina, yanaklarina, kulak memelerine, burnuna, goz kapaklarina,bogazinin her bir zerresine ve son olarak alnina kondurdugu opucuklerle bastirmaya calisiyordu. inmek istedigi sicak bolgeler israri ise yol yorgunu melis tarafindan ihmlar mihmlar esliginde geri cevriliyordu. bu, deryada bir damla opucuklerinden birinde kapiya dayanan gaz sancisi rafet i zor durumda birakti. o anda kulaginda ona kucukken patatesli pogacalar yapan, yasli ve sirin anneannesinin sozleri cinladi: "ferahliktir oglum, sagliktir". yuzunde huzurlu bir gulumsemeyle, yol verdi; zincirlerinden baska kaybedecek bir seyi kalmamis sessiz orduya: fissst. kazagindan dusen bir iplik, ordunun salindirma kuvvetiyle, sonbaharin huznunu tasiyan yaprak edasiyla havada suzulerek, salinarak ve fakat odayi doldurmaya baslayan kesif kokunun bir askin bitiminin nedeni olmasina engel olamayarak kondu tahta zemine. rafet farketmisti ki; ask, patlamaya hazir bir volkan. kurtulunmadigi zaman ask gibi sikinti veren bir duygu: osuruk , kurtulununca da lavlarin yokettigi bir sehir.