oğuz aral

turk mizzahi’nin babasi, abisi, sirdasi. gunumuzun mizzahcilarinin coguna kan kusturan, yine de hepsi tarafindan deli gibi sevilen, babannemin, annemin ve kiz kardesimin okudugu ve buyuk ihtimalle benim torunlariminda okumaktan zevk alacagi yuzlerce cizgi ve kurgu karakterin babasi.
sadece avni gibi cizgiler degil, huysuz ihtiyar gibi gulmekten kendinizden gececeginiz satirlarda yazmistir. kendiyle barisikligi ve huysuzluguyla sevmeyeninin olmadigina inandigim bir dede figurudur.
vefatindan sonra cikarilan mizzah dergisindeki avni’nin "bigil digil gi?" diyisi hala tuylerimi diken diken eder.
ozlettin be kendini oguz abi...