nazım hikmet

değeri çok geç anlaşılan (hala tam olarak anlaşılmamıştır) büyük sanatçımız. herhangi bir şiirini okuduğumda gözlerim dolar, hatta bazılarında hüngür hüngür ağladığım bile olur (tanrım, neden bu kadar duygusalım?)

en sevdiğim şiirleri:

bence simdi sen de herkes gibisin

gözlerim gözünde aski seçmiyor
onlardan kalbime sevda geçmiyor
ben yordum ruhumu biraz da sen yor
çünkü bence simdi herkes gibisin

yolunu beklerken daha dün gece
kaçiyorum bugün senden gizlice
kalbime baktim da iste iyice
anladim ki sen de herkes gibisin

büsbütün unuttum seni eminim
maziye karisti simdi yeminim
kalbimde senin için yok bile kinim
bence sen de simdi herkes gibisin


yürümek

yürümek;
yürümeyenleri
arkanda boş sokaklar gibi bırakarak,
havaları boydan boya yarıp ikiye
bir mavzer gözü gibi
karanlığın gözüne bakarak
yürümek!..

yürümek;
dost omuzbaşlarını
omuzlarının yanında duyup,
kelleni orta yere
yüreğini yumruklarının içine koyup
yürümek!..

yürümek;
yolunda pusuya yattıklarını,
arkadan çelme attıklarını
bilerek
yürümek...

yürümek;
yürekten
gülerekten
yürümek...


kiz çocuğu

kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

hiroşima’da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.

saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.

benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
şeker bile yiyemez ki
kâat gibi yanan çocuk.

çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.