eskiden yatağını, yorganını alan yoksul halk, çaresizlik içinde istanbul’a göçüyordu. göçün rengi değişti. anadolu gençliği gözü dönmüş bir hırsla istanbul’a göçüyor. memleketinde, kasabasında oturmak isteyen bir tek genç yok. tanıdığım, konuştuğum tüm genç kızlar, hayallerini, istikballerini istanbul’a göre kurmuş. sadeliğin, kendi halindeliğin imajı ölmüş, uçurum gibi istanbul düşlüyorlar.
(bkz: arka kapak)
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?