mehmet pişkin

intihar ettiği gece ben de sabahlamıştım. birkaç saat uykudan sonra sabah kendisine ait intihar notunu ekşisözlükte gördüm, sonra bir arkadaşım facebookta paylaşmış, şaka ya da viral sandım önce ama beni yattığım yatağa çivileyen bir notla karşılaştım.

bok gibi bir hayat yaşadığımı düşünüyordum tam da, hayatını tam kuramamış, buradaki amacı ne, onu bile bilmeyen biriydim -sanki şu anda çok mu farklı-, hayattan benzer cümlelerle şikayet ediyorduk, kaygılarımız paraleldi. ama onun götü yemişti, asmıştı kendini, benim yememişti, boğaz köprüsünden atlayayım diyordum, paraşüt gibi suya paralel çakılayım ki beton tesiri yapsın, bilincimi kaybeder hemen ölürüm diye düşünüyordum. ama kendime son bir şans vermek istemiştim, umuyordum ki tutunacak bir dal bulabilirim -kibrimi sikeyim, sanki çok bir boksun da, son bir şans veriyor kendine haspam, götüm yemedi demeye dilim varmadı desene-

peki ne oldu, kendime tutunacak bir dal buldum, işkoliğe bağladım, hala öyleyim. evimi işe yakın yere taşıdım, endorfin almak için daha fazla koşmaya başladım. umarım tutunacak bu dallar tükenmez bundan sonra.

şimdi bu adamda sebepler belli ki tükenmiş, belki de varoluşuna dair yegane sözü söylemek istedi bunca yaşadığı şeyin üzerine, intihar kimilerine göre bu iradeye tekabül eder, hatta gözlerinde üzüntüyle karışık ince bir kibir bile görülebilir. ancak işin felsefi terafını es geçersek adamın yaşadığı problemler toplumun genelini ilgilendiren, zamanla törpülemiş -hatta rendelemiş- değerlerimizle, insanı insan yapan şeylerle ilgili. yarrak gibi bir yer oldu burası, insanlar değişti, güven duygusu kalmadı, mobbing işyerinde değil her yerde. yalan söylemeyen eleniyor, bir şeyin gerçekte nasıl olduğu değil nasıl sunulduğu önemli artık, ambalajın içerikten önemli olduğu çiğ plastik parlaklığında bir dönem yaşıyoruz, her şey ters yüz oldu, uyum sağlayamıyorsan uzaktan izliyorsun, ve hiçbir şekilde zırnık koklatmıyor sana sistem. bu adam da oyuna baktı, kurallara baktı ve ben oynamıyorum ve gidiyorum dedi. keşke kalsaydı yine de, her ne kadar yarrak gibi desem de, böyle adamlar sayesinde daha çekilir oluyor buralar. umarım gittiği yerde mutludur.