kendinden vazgeçmek

insan bir anlık karşındakini daha fazla düşünmeye başlar. kendisine verdiği değerin ne kadar büyük olduğunun farkına varır. bırakıp gidecektir bir yerlere ama sırf bu yüzden, kalbindeki acıyı dindiremeyeceğinden susar, pısar, köşesine çekilir ve hiç bir yerlere kımıldamaz.

öyle bir ağır gelirki aslında bu kalmak gitmeden öylece bir kenarda fark edilmeden oturmak, egoistlikten başka hiçbir şeyi olmayan insan için felaketlere, iç buhranlara, yitip gitmelere sebebiyet verebilir. fırtınalar kopar içinde insanın gayri düşünmemektedir kendini artık. unutmuştur yüzünün şeklini gülerken ne güzel bir hal aldığını. veyahutta o gülüşe kurban olabilecek kişileri. hep içinde bir hüzün vardır; "gitmeliyim! buralardan" düşüncesini başından atamamamaktadır. gidipte ne ile ve ya nasıl bir şeyle karşılacağını bilmese bile veyahut şuanki halinden daha kötüsü olabileceğini bile varsaysa genede uzaklaşmak ister bir an önünde geçen bütün güzelliklerden. bir çırpıda her şeyden uzaklaşmak ister. ortam artık sıkıcı gelmektedir. ona yarar sağlayan her şeyi elinin tersi ile itip kendisini dinlemek ister. ama unutulanlar vardır ki o da insan yanlız kaldığında; kendisini dinlemeye başladığı zamanda daha çok başı ağrıcaktır daha çok tarifsiz kederlere gark edicektir kendini. ya da unutacaktır belki her şeyi. yaşanmış kötülükleri, yapılan "arkadan vurmaları", çekip gitmeleri, yüze gülerken arkadan konuşmaları.

nihayetinde umutları ve hayalleri varsa vazgeçmeyecektir hiçbir şeyden hiçbir şekilde. kötülükten arınıp elbet gelecektir geriye daha temiz, daha akıllı, daha zeki bir şekilde.

bir insan vardı orda bi yerde
kırılan bir kalbide vardı
üzülüyordu birçok şeye
gidecekti kimseye sölemeden
bir yerlere...
tutmalıydı biri onu
vermemeliydi gitmesine
izin...
vardı onunda hayalleri
ulaşmalıydı hepsine
tek tek...!