kar

mucizedir. her ne kadar çoğu insana saçma gelse de, ’ne var be işte hava soğuk ya şimdi su donuyor sonracığıma böyle kristal gibi işte düşüyor aşağı yer çekimi var ya bir de..’ şeklinde mantığa çok net bir biçimde oturtulsa da bana göre tanrının ve meleklerin varlığının ispatıdır. başka bir şeye ihtiyaç duymam ben inanmak için, gökten bir iki tane beyaz toz düşsün yeter.
annem eskiden karın nasıl oluştuğuyla ilgili sorularımı -muhtemelen geçiştirmek için, belki bir ihtimal inandığı için- şöyle yanıtlardı.
’melekler kendi aralarında sürekli tartışıp dururlarmış. bir gün bu kadar kavgadan sesten bunalan archangel tek başına oturduğu bir bulutun üstünde peri tozlarıyla oynamaya başlamış. peri tozları aşağı döküldükçe insanların işlerini güçlerini bırakıp gökyüzünü seyre daldığını görmüş. o kadar büyüleyici bir manzara oluşmuş ki melekler bile tartışmayı bırakıp dünya alemini seyretmeye başlamışlar. o zamandan beridir michael her canı sıkıldığında peri tozlarını dünyaya saçarmış, sevgililer sarılırmış, kuşlar tanelerin arasında oyuna dalarmış. insanlar, melekler, tüm kainat bir vücut olurmuş.’
işte ben kar yağdı mı gerçekten bir vücut olmayı beklerim evrenle. bugün çocuk hastalıkları polikliniğinin penceresinden karı seyrederken bunları düşündüm. ’ben bugün ölsem ya’ dedim asistana, ’ne güzel olurdu. fonda -varsın zebur’dan olsun- bir mezmur illa ki çalmalı.’
’kan alınacak bu hastadan, poliklinik girişi yapılmamış tanı kodu girilecek’ dedi. ’bak kar hala yağıyor, en ufak bir hız kesme yok’ dedim. ’sen çık artık istersen’ diye cevap verdi deliyle konuşur gibi alttan alarak.
çıktım. yürüdüm, yürüdüm, durdum, yürüdüm, yürüdüm, durdum. gökyüzünü seyre daldım. ’ben bugün ölsem ya’ dedim içimden, ’19. mezmur söylenmeli ama, o mutlaka olmalı’ diye de eklemeden edemedim.

’gökler tanrının görkemini açıklamakta,
gökkubbe ellerinin eserini duyurmakta,
gün güne söz söyler,
gece geceye bilgi verir.
ne söz geçer orada, ne de konuşma,
sesleri duyulmaz,
ama sesleri yeryüzünü dolaşır,
sözleri dünyanın dört bucağına ulaşır.’