interstellar

iyi bir film ama bence yeni bir 2001 ya da solaris olabilecekken fazla hafifletilerek bir çeşit kamu spotu ve macera filmi seviyesine geri çekilmiş. insanlara, neredeyse 100 yıldır bilim çevrelerinde malum olan ancak ilgisiz kalabalığın hala habersiz olduğu fiziksel gerçekleri güzel tanıtıyor, öğrenme isteği oluşturuyor. çevrecilik ve aşırı tüketimle ilgili öğütler de veriyor. bunları yaparken de menzilini kısaltmak ve dilini basitleştirmek zorunda kalıyor. yönetmen için pek de cesur bir deneme değil. seyir zevki ve macera duygusu katılmış bir kamu spotu olmuş. kanser olmuş ve öleceğini bilir halde sürekli bir çöküş içinde yaşayan bir insanın hissiyatı ve adım adım çöküşünün hikayesini dünyaya uygulamış. zamanında düzgün yiyip içseydin böyle olmazdı ama geçti artık, mesajını başarıyla iletmiş. seyircide "neyse ki bu bir film. benim dünyamda henüz böyle şeyler olmadı. öyleyse salondan çıktıktan sonra daha çevreci olayım." etkisi yaratmaya çalışmış. baba-kız ilişkisine aşırı ve biraz da hastalıklı bir ağırlık vererek seyirciyi aile kavramı üzerinden bir özdeşim yoluyla filme bağlama çabasına girişmiş. bunlar filmin harika fikrini uygulamada çok kısıtlamış. fikrin hakkı tam verilememiş. bunlar yoluyla gişe başarısı kolaylaşıyor ve ortalama izleyicinin daha kolay anlaması sağlanıyor fakat seyirciye ineyim derken kendi çıkacağı yerden de olmuş.