diğer insanlardır. daha doğrusu diğer insanlara göre kendi içinde yaptığı değişimlerdir. duygusuzluğunu fark ettiğimde kendimden iğrendim. korktum. ben artık hiçbi zaman mutlu olamayacak kadar duygusuzdum. her şeye çözümsel yaklaşıyordum. başıma kötü bi şey mi geldi, nedir bunun çözümü diyip halletmeye çalışıyordum. hallolunca da mutlu olmuyordum. sadece halletmiş olmanın verdiği güven vardı. kaygım yoktu güvenim vardı. her gece düşünmeye başladım. hayata dair beni heyecanlandıracak bi şey var mıydı artık yoksa yaşayıp gebermek için mi burdaydım. krizler başladı. ömrümün en güzel yıllarında duygusuz hissiz biriydim. albert camusun yabancısı gibiydim. korktum kendimden. kendi gamsızlığımdan acımasızlığımdan gaddarlığımdan bencilliğimden. kendime hak vermek istedim. beni ayakta tutan şeyin, güçlü kalmamı sağlayan şeyin bu olduğunu,bunun benim zırhım olduğunu istediğimde bunu bi gömlek gibi üstümden çıkarıp atabileceğimi anlatmaya çalıştım kendime. kendime duygusuzluğumu kalkan yapmıştım diye avuttum kendimi. sadece duygularıma dokunmayı hak edecek insan yoktu çevremde bana göre. ben kimim? bunalımım arttıkça arttı. minik bi kedi görünce bile duygulanıp ağlayan zayıf karakter mi yoksa yanımda yardım bekleyen hastayı duymamış gibi yapıp uyuyan gamsız karakter mi? bunalımlarım arttı, gecelerim uzadı. kötülüğüm ve bencilliğim beni bitirmeye başladı. vicdanımın sesini bastıramıyordum. bi erkeği mi bekliyordum yoksa yakın bir dost muydu beni canlandıracak şey düşündüm. insanlara bağlamak çok yanlıştı. hepsinde olduğu gibi çözüm yine bendim. bu da bir sorundu ve yine çözümü bendeydi. buzları eritmeye çalıştım kalbimdeki. bi erkekten hoşlanmayı denedim. başardım bunu. bi sonuca bağlanmadı ama olsun hoşlanmıştım kırmıştım önyargıları. kafama göre biri diyebileceğim bi insana karşılıksız yardım etmeye başladım. bana iyi geliyordu. birini mutlu ettiğimi gördükçe ben de mutlu olmaya başladım. onun mutsuzluklarıyla mutsuz oldum. duygularım vardı. başını vicdanım çekiyordu tabi. büyük resme baktığımda değmeyecek insanlara çok fazla kaptırdığım duygular yüzünden,kendi kendime acı çektirdiğimi düşünüp kendimden tiksinmiştim. geçti zamanla. sancılıydı ama geçti. doğamız gereği var bu bencillik bu yabanlık elimizden gelen bi şey değil böyleyiz. bu bi adaptasyon bu bize zekamız tarafından sağlanan bi adaptasyon.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?