can yücel’in şiiri.
sözümona insandım
hamsiydim buğulandım
koynumdaki hatunu
havva anamız sandım
beyazıt kulesiydim
hem kumkapıdaki yangın
arap itfaiyeciynen
kendi derdime yandım
pir sultandım abdaldım
düz rakıya dadandım
çekip çekip kafayı
anacığımı andım
banazdaydı bazlamam
ve radyodaki reklam
yaşamı yandaş sayıp
bana bir ekmek bandım
arşa vardı feryadım
firazda kör kadıydım
kararsızlıktan cayıp
katlime karar aldım
gül benizli isyanım
eksi çıktıkça kanım
arta durdu bicanım
ben ölsem ölsem bile
dipdiri o sol yanım
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?