gülhane askeri tıp akademisi

elenktrinalamadımsenden’in #174181 entrysine ek:
vakit gecenin 01:00 sularıdır. gata’nın fizik tedavi bölümünde bir çığlık yükselir. güneydoğu’da mayına basıp bir bacağını kaybeden bir askerin çığlığıdır bu. koridorlar bir anda hareketlenir. asker gece oraya ambulansla başka bir hastaneden getirilmiştir, çünkü acısını hiç bir hastane dindirmeyi başaramamıştır. tekerlekli sandalyesinin başında 60’lı yaşlarda bir baba; gazi babası olmanın gururu, ama yaralı oğlunun acısıyla karma karışık hisler içinde göz yaşlarıyla ilerlemektedir. oğlu için yatacak yer konusunda gecenin nöbetçi hekimi (kadındır kendileri) ile tartıştığı duyulur. o an benim kulağıma sadece şu cümle geldi; sonrasında kaybettim bilincimi, kalanını duyamadım:

- ben mi vurdum oğlunu? bu saatte ne yapayım şimdi ben? zaten yatacak yer az. şimdi 1-2 saat senin oğlunla mı uğraşıcam ben?

evet; bunları sözde orta doğu ve balkanların en büyük hastanesinin nöbetçi doktoru söylemiştir. güneydoğu’da görev yaparken bacağını kaybetmiş bir gaziye söylemiştir. acılı oğlunun derdine derman arayan bir babaya söylemiştir. işte o sözler belki baba ve oğlu için atılan bir kurşundur belki ama bütün fizik tedavi kliniğinde yatan bizlerin yüreğine de değmiştir bir ucu. uzun uzun düşündürtmüştür. ne için askerlik yapıyoruz? bu mudur bizim devletimiz? çok daha uzun yazardım aslında, ama ne kadar cümle kurarsam kurayım; o şerefsizin söylediği söz akabinde babanın gözlerinden düşen yaşları tasvir edemem.