ben hayatta herkese karşı lakaydımdır… bu bende sevmek hissinin mefkudiyetinden değil, çok fazla oluşundandır. ben sevdiklerimi köpek gibi severim yavrum… zelilane severim… muhabbetimi kendilerine verdiğim kimseler onu yüzüme fırlatsalar bile severim… bunun için, bu derekeye düşmemek için kalbimi muayyen dereceye kadar herkese açmış, fakat içeri girmek isteyenlere kapılarını kapatmışımdır…
..
hayatta kafalar çok büyük, insanlar çok küçük… insanların kafaları sizin içinizi dolduran şeyleri istiap edemeyecek kadar mini mini… ben seni derin, muğlak gördüm. beni anlayacak kadar derin… ama… kendim o kadar basitleştim ki sen bile -bu belki benim hüsn-i zannımdır, belki sen bana ait en ufak bir hisle dahi musab olmamışındır- şaşırdın bana: – sen de herkes gibisin!.. dedin. değilim… değilim yavrum… ben herkes gibi değilim… ben herkes gibi olsaydım… bu vaziyette sana mektup yazabilir miydim ? sen herkes gibi olsaydın benim mektubumu okur muydun?
..
ben sana diyorum ki: – ne sen, ne ben diğerleri kadar düz düşünecek insanlar değiliz… bunun kendimize haiz olmadığımız kıymetleri izafe etmekte olabileceğini unutmayarak söylüyorum. ne sen, ne ben herkes gibi olamayız….
..
insanlardan takarrüp ettiğim, insanların suratına tükürdüğüm zamanlarda, onların fevkine çıkan sana o kadar muhtacım ki!… birbirlerine bu kadar yakın kimselerin buluşması enderdir. biz tesadüfün bu lütfunu tekmelemeyecek kadar zeka gösterelim… ne dersin ?
sabahattin ali
[yky – çakıcı'nın ilk kurşunu / bütün yapıtları 'nda yer alan ilk öykü- 'o arkadaşım 'dan]