aile baskısı

bir nevi özgürlüğün elinden alınmasıdır.

hiç arkadaşınız olmaz mesela, aileye göre çok yanlıştır. onlar memnundurlar hallerinden, biricik kızları evde güvendedir. yaşıtlarınız heryeri gezerken, daha küçük yaşta hayata atılırken, siz markette ödemeyi bile yapamassınız, diyaloğa giremessiniz, pazarlık etmek ne haddinize. sonra yıllar geçer ’yakın bir akrabanın’ yanında işe başlarsınız. sanki istanbulun keşmekeş trafiğini bilmezlermiş gibi 5 dakika eve geç gelseniz kıyametin alası kopar. zaten yolda en az 3 defa aranmışsınızdır. eve geldiğinizde ise şu cümleler kulağınıza takılır.

+ nerdeydin, nerede kaldın, ben iş yerini aradım 40 dakikada gelemedin mi?

bunlara verilecek cevabınız yoktur artık. üzülerek anlarsınız kı siz ’aile baskısı’na maruz kalmışsınızdır. yapılacak hiçbir şey yoktur. ne arkadaşınız ne dostunuz ne de sosyal bir hayatınız vardır. baskı giderek içinizdeki baharları da yok eder ve hep şunu sorarsınız kendinize..

+ söylesene be hayat, içime nezman bahar gelecek? ne zaman kapımdan süpüreceğim bu kahrolası tutsaklığı?

ama ben üstüne basa basa söylüyorum. ben özgür tutsağım.