sanırım günlerden pazarın ertesi
aylardan temmuz yıllardan 2019
yine sessizliğin esaretindeyim
yıllar geçtikçe bir endişe sarıyor bedenimi
yok, olma korkusu
hatıralarımda bulamama korkusu
sevdiğim şeyleri
günleri, saatleri
yaptığım her şeyi
günler geçtikçe zorlanıyorum
günler geçtikçe yabancılaşıyorum bir bana daha…
unutmak bu olsa gerek diye sayıklıyorum
bedenimi korkunun esaretine bırakıyorum
işte tam o anlarda…
karanlıklar beliriyor zihnimde
her gün bir şeyi uğurluyorum zihnimin en derinliklerine
bedenimi saran amansız bir hastalık sanki
hayallerim gizleniyor
hatıralarım siliniyor
unutuyorum diyorum
diyorum da…
esiriyim unutmanın bir türlü kurtulamıyorum…
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?