uyumak

uyumak.

“gözlerini kapat.” dedi adam, “ sana sarılmak istiyorum.” . kadın yumdu gözlerini. zaten sırtı dönüktü adama, yeni aldığı gece lambasının minik ışıklarını izliyordu, sessiz. gençken kurduğu hayallerindeki sevgililerden çok uzak olan bir adamlaydı şimdi. birlikte değiller, hayır, sadece aynı yataktalar.
“ saçlarını seviyorum,” diyor adam, ona çoktan arkasını dönmüş kadına sarılırken. kadının uzun saçları omzuna değdiğinde içi ürperiyor, ayışığı yok bu gece. dışarıdan hiç bir ses gelmiyor. göz kapakları ağırlaşıyor, burnuna gelen pudra kokusu daha da belirginleşiyor kadın kıpırdadıkça. farkında değil, ama hayatında hiç böyle huzurlu olmadı adam.
kadın açtı gözlerini. “kalmak istediğine emin misin?” diyecekken adamın nefesinin düzene girdiğini farketti, açtı gözlerini. uyuyabilir her an, evet, sadece kafasını kurcalayan sorulardan kurtulması gerek. “iyi geceler,” diye mırıldanıyor kendine, karnının biraz üstünde uyuyan eli alıp kendi eliyle birleştiriyor, düşünceli bir ifadesi var kadının.
iki hafta. belki üç. “ne kadar çok değiştim,” diye düşünüyor kadın. tüm yaşanmışlıklarından, hayal kırıklıklarından sonra, dalları kırılmış bir ağaç gibi köklerine daha sıkı tutunmuştu o da. mutlu olmayı hak etmediğini düşündü şimdiye dek hep. dışarıdan göründüğü kadar kırılgan değil aslında, bakışları melankolik kadının. artık kimseye bağlanamıyor. içinde, kendisine bile, güven yok.
açtı gözlerini. bu defa farklı bakışları kadının. güvenmiyor adama belki, ama uzun zamandır olmayan bir şey oluyor. kadın mutlu bu gece. doğru kabul ettiği her şey yıkıldı çünkü. aşık olmadan yaşayamam derdi hep. eksik hissetti sevgililerini tek tek öldürdüğünde. ama bu defa farklı bakışları kadının. adamın ılık nefesini hissediyor yanağında. farkında değil, ama hayatında hiç böyle huzulu olmadı kadın. “iyi geceler,” diye mırıldanıyor kendine, adamın gözlerinin de açık olduğunu bilmeden.