80 jenerasyonun belkide en gerçekçi örneğidir duman bana göre. eserlerde hep bir çıkmaz, grubun adı bile esasında açmaz. 80 kuşağının kendisi işte, yarınından umutsuz, geleceği karanlık, kendini akışa kaptırmış, kendine yabancılaşmış, salıvermiş. bununla birlikte tabi ki yalnızlaşmış, yavanlaşmış. ilişkilerde hep bir yağsız peynir tadı, tartışmalar olmuş sidik yarışı. eylül’ün ezip geçtiği, insan ilişkilerini nakde çevirdiği hazin bir türkiye’de, elbette yalnızlık kaçınılmaz. belki gerçekten de "belki alışman lazım". yalnızlığı artık kanıksamaya başladık ne yazık ki. belki de "bir yerlerde beni anlayacak birileri nefes alıyordur" umududur bu son çırpınışlarımızın sebebi, sebepsiz, hala yaşamaya çalışmamızın sebebi.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?