can dündar ’ın ahmet kaya’nın ölümü ardından yazdığı yazıdan bir alıntı...
aynalar belgeselinin çekimlerinden bir sahne gözümün önünden gitmiyor.
istanbul’a ilk geldiği yıllarda yaya olarak eve döndüğü bir gece bir düğün salonunun önünden geçerken içeri dalışını anlatmıştı, içerde hiç tanımadığı insanlar bağıra çağıra göbek atıyorlardı. kendisi beş parasız, işsiz, aç ve sefildi.
"attım kendimi insanların ortasına..." demişti, "nasıl oynuyorum biliyor musun... göbekler atıyorum düz dönüyorum, ters dönüyorum..."
devam edememiş, gözyaşına boğulmuştu.
pek az adam çözebilmişti bu sahnede neyin gözyaşartıcı olduğunu...
o, içimizdeki arabesk damarı bulup çıkaran adamdı.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?