some kind of monster

metallica’nın some kind of monster albüm kaydının nasıl ortaya çıktığı düşüncesiyle çıkarılsa da grubun kuruluşundan bugüne kadar yaşadıklarını,grubun lars ulrich tarafından ne hallere sokulduğunu ve grup elemalarını kişikliklerin dahi ortaya koyan mükemmel bir belgeseldir.96 load zamanında başlayan eleştiriler 2003 st anger albümüne ve içinde bulunduğumuz 2007’ye kadar süregelmektedir.bir anlamda bu belgesel st anger ile başlayan "metallica hard core grubudur" söylemine de ışık tutmaktadır.
belgeselde ilk olarak göze çarpan albümlerde en sona koyulacak performansı gösteren lars ulrich’in en baştan beri grubun lideri olma özelliğini taşımaya devam etmesidir.metallica aşkıyla yanıp tutuşan bir çok insanın efsane olarak gördüğü lars’ın st anger albüm kayıtlarında ne kadar kastığı bariz bir biçimde görülmüş allah belanı versin dedirtmiştir ve ne kadar sıradan bir baterist olduğunu kanıtlamıştır.james hetfield’ın "seninle çalışmak heyecan vemiyor" dediğinde kapıyı göstererek "heyecan vermiyorsa siktir git" demeside ayrı bir öküzlük.tabi james’te sütten çıkmış ak kaşık değil elbet.öğlen 12’den 16.00’ya kadar çalışılcak,sonra ben alkol tedavisi görücem,ailemle ilgilenicem bu saatler arası yeni albüm için hiçbir çalışma yapmıyoruz demesi lars’ın öküzlüğünden daha ileri safhadadır.<gkz:kirk hammet>’ın ona yakıştırılan deyimi "ağzı var dili yok"u aynen uygulamıştır belgesel’de.bi ara albümde solo olmucak diyen lars’a hafif çıkışıp sonra da tırsıp susan adam rolünü üstlenmiştir.
bas seçmelerinde ise perde arkasında konusulan olaylar damga vurmuştur.robert trujillo’yu denedikten sonra lars’ın "belki bugün cliff burda olsa onu seçmezdik" demesi akıllara zangır zangır kazınmıştır.adama derler "be ibnenin evladı kaç tane adam gördün clifford lee burton gibi de böyle yorumlar yapıyon".yine robert trujillo’yu seçerken lars’ın her konuşmasında sürekli grup elemanlarını siklemeyip sadece kendi düşüncesini diğer elemanlara kabul ettirmeye çalışması ayrı bir ibnelik olmuştur.
dave mustaine ile lars ulrich buluşması ise belgesel’in en dikkat çeken bölümü olmuştur hiç kuşkuzsuz.dave’in metallica sonrası ne derece üzgün olduğu ve ne kadar çok metallica’da çalmak istediği belirgin bir şekilde kendi ağzından dile getirilmiştir.
albüme gelirsek st anger’ın ne kadar zor şartlar altında çıktığını görmek oldukça mümkün.grup içindeki anlaşmazlıklar,james’in aylarca ortadan kaybolup koskoca metallica’nın aylarca iki kişiyle sürdürüldüğünü,lars’ın diğer grup elemanlarını ezdiğini görmek açıkçası birçok metallica fanını üzmüştür .
belgesel sonrası grup elemanlarına yapılacak yorum ise:

lars ulrich:her zamanki gibi ibneliğe devam etmektedir.kendini bir bok sanıp "ben grubumu bir arada tutamıyorum" grubum grubum,grubumda grubum diye tutturması tarafımdan"e be amına koduğum kimsin sen" dememe neden olmuştur.

james hetfield:eşine ve ailesine düşkünlüğü bariz bir şekilde görülmüştür.ama bu aile sevgisinin milyonları ilgilendiren metallica grubunun önüne geçmesi kendisine gıcık olmama sebebiyet vermiştir.bi de lars’a diş geçirebilse götümü vereceğim adamdır.

kirk hammet:baştan beri grubun en suskun ve sakin adamıdır.belgeselde’de bu devam etmiştir.tek parantez sörf’ün alkol ve uyuşturuycuya engel olduğu tezidir.uyuşturucu içen varsa denesin .

robert trujillo:metallica’ya lars sayesinde gelip samimiyet göstergesi olarak bir milyon doları cebe indirmiştir.geldiği günden bu yana "off çok mayak adam,deli gibi çalıyo" söylemlerine gıcık olmuşumdur.müzikal anlamda hiçbir katkısı bulunmayan gruba nasıl manyak bir basçı olunur anlamamak imkansızdır.