aşk acısı

kuru bir toprağa tohum atmak ve beslemek tohumu yağmur suları olmadan, medet ummak sonra ufacık filizden ve dalından tutunmak düşmemek için yükseklerden. imkansız bir sevdayı yeşertmek ve onu gözyaşları ile beslemek sonra o küçücük kalp çırpıntısını bir güvercinin kanat çırpıntısı saymak ve kanadına tutunmak sevdanın en yükseklerine uçmak için..

anlamsız ve boş bir çaba, zaman içinde yitip biten umutlar, kalpteki atışların bile artık isyan etmesi ve dayanılması zor olan o acılar içinde, karanlık ortasında kalmış, zaten gün ışığına hasret bir amanın mum ışığını arayan gözlerinin derinliğinde yatan umutlar.
sevmek benim tek günahım.

karmakarışık duygular içinde yol alırken, bir tek cümle bile kuramazken sevgi adına geçmişte bestelediğin o güzellikler kokan sevgi pınarlarının suyuna hasret kalırsın. vahalar görürsün çöl ortasında kalmış bir sefil misali, sevgi gülü yerine kardelenler yerine kaktüslere teslim edersin kalbini ve kurtulmak, istersin atmak istersin bu sevdayı.

katlanacaksın bu acıya, zor da olasa dayanacaksın kutsal saydığın değerlerin çiğnenip atılmasına. bu bir rüya değil hiç bir zaman silinmeyecek hafızanda. yaşadıkların sevginin acısı; tutunacak bir dalın, uçuracak bir güvercinin, kandıracak dostların ve ekecek küçük kuru bir toprağın bile yokken bu anda doyasıya yaşa doyasıya anla sevdanın anlamını ve gerçek sevgi nasıl olmalı düşün en başından.

gerçek sevgi bir ütopya gibi. sen onun için var olmalısın o da senin için. birbiriniz için çiğnemelisiniz tüm kutsal saydığınız değerleri gerektiğinde ve uğruna gözyaşı dökmelisin denizler senin bedeninle meydana gelmişcesine. uzakta olsa yanında hissetmeli ve asla sinirlenmemeli, sevgi haricinde hiç bir duyguya yer vermemelisin bu hayat dönemecinde.boşuna heves etme ve hiç uğraşma tasviri için askın.yüreğinde askı taşıyacak kadar yer, acısına katlanacak güç ve onun için ölecek kadar cesaret yoksa boş yere uğraşma sevmek için,zaten sen sevilmemeye mahkumsun.zaten sen kaybetmeye mahkumsun..