-isa’dan sonra xx. yy.-
yaşarken de söyledim kimse bilmeyebilir bunu,
fatiha suresi kadar eski,
günlerin çarmıhında isa kadar yaslıyım
ve tanrılar kadar çok yaşadım
kimse bilmeyebilir...
daha kırlangıçları yalancı bir dünyada yaşıyorum;
dağları yıkılan, dalları kırılan bir dünyada.
kayıp suretler için fotoğraflara koşuyorum
kimse bilmeyebilir...
günlerin çarmıhında
küle savruldum, ayrılıkları saydım,
bir hançer sapladım nevrozlu bir sevgiye;
kan bile damlamadı, yürüyüp gittim.
yüzüme yalancı bir sevinç iliştirdim...
ii
fal bakan çingeneler esmerdi, yalancıydı,
dönmeyecektin!
belki kuruyacaktım,
belki çarpa çarpa akacaktım o denizlere;
intiharlara aktığım gibi o denizlere,
bilmeyecektin!
çıkıp sina dağına o denizlerle
ibranice konuşacak, iblis’i kovacaktım;
iblis’i
kovmak
belki,
yarısını dünyanın
kovmak demekti...
iii
bir gülün bir odayı,
bir leşin bir semti kokuttuğu kentlerde,
bir ömür,
çarpar,
akar
da nasıl eskitir yatağını
kimse bilmeyebilir...
tanıktım,
yargıç
ve sanık;
yürüyüp gittim…
yüzüme yalan bir mutluluk iliştirdim:
günlerin çarmıhında isa gibiydim…
iv
günlerin çarmıhında
seni ağrıyan yanlarımla sevdim,
tutuklu kollarımla;
yokluğunda burada yıllar verdim.
yokluğuna
burada!
herkes bilecek bunu; tabancaya gerek yoktur…
tabancaya gerek yoktur!
sen haklı bir cinayetsin günlerin duvağında:
h e r ö m ü r k e n d i g e n ç l i ğ i n d e n v u r u l u r...
yılmaz odabaşı