büyüdün bebeğim

sen dogdugun da,
tanrinin mucizesiydin bana,
ilk uc gun, gozumu hic,
kirpmadan seni izledim,
uyuyup da uyaninca yanimda,
bulamam diye korktum.
nazar edeceksin cocugunu,
bakma artik oyle dediler...

renkli bir dunyan olsun istedim,
butun duvarlarini odanin,
cicekli rengarenk,
sumerbank basmalariyla kapladim.
hic barbi bebekle oynamadin,
bebeklerin hep suratlarini boyardin.
sen aysegul kitaplarini severdin,
susam sokagini izlerdik birlikte...

ilkokula basladigin gunlerde,
eve gidemedim, sen beni gormedin hic,
ben yandaki cay bahcesinde nobetteydim,
ozluyordum seni...
tenefuslerde,
uzaktan bakip hasret giderirdim.

sen kulaclarken havuzlarin sularini,
ve herkes adini hep bir agizdan haykirirken,
sen o madalyalari aldiginda kursude,
icim cosardi, gururdan mutluluktan,
seni alkislarken aglardim.
yaptigin resimleri izlerken galerilerde,
bu benim bebegim, bu benim bebegim deyip,
haykirmak gelirdi icimden...

sen de hic yanilmadim.
sen bana tanrinin verdigi,
en guzel nimettin,
sana ne verdim se, sen hepsini hakettin.
cogaltarak mutluluklari bana geri verdin.
sana butun sutum emegim helal olsun.

buyudun artik bebegim.
sen bu gurbet diyarinda,
once bir turk kizi olarak,
sonra bir dunya insani olarak,
nasil yasaman gerektigini, kendin ogrendin.
ve simdi sen bana ogretiyorsun,
hevesle, sevgiyle ogreniyorum seninle,
yeniden herseyi...

buyudun artik bebegim.
iyi ki hayatimda sen varsin, bebegim.