aşk

bir pablo neruda şiiri;

ask
.
bunca gün, ah, bunca gün
görmeyi seni böyle kirilgan, böyle yakin,
nasil öderim, neyle öderim?

uyandi kana susamis
ilkbahari korularin,
çikiyor tilkiler inlerinden
çiylerini içiyor yilanlar,
ve ben gidiyorum seninle yapraklarda
çamlar ve sessizlik arasinda,
sorarark kendime nasil, ne zaman
ödeyecegim diye su bahtimi

bütün gördüklerim içinde
yalniz sensin hep görmek istedigim
dokundugum her sey içinde
senin tenindir hep dokunmak istedigim:
seviyorum senin portakal kahkahani
hoslaniyorum uykudaki görüntünden

ne yapmaliyim, sevgilim, sevdicegim
bilmiyorum nasil sever baskalari
eskiden nasil severlerdi,
yasiyorum, bakarak, severek seni,
ask tabiatimdir benim

her ikindi daha da hosuma gidiyorsun.

nerde o? hep bunu soruyorum
kayboldugunda gözlerin
ne kadar geç kaldi! düsünüp inciniyorum,
yoksul, aptal, kasvetli duyuyorum kendimi
geliyorsun sen, bir esintisin
seftali agaçlarindan uçan.

bu yüzden seviyorum seni, bu yüzden degil
o kadar neden var ki, o kadar az,
böyle olmali ask
kusatan, genel
üzgün, müthis,
bayraklarda donanmis, yasli,
yildizlar gibi çiçek açan,
bir öpüs kadar ölçüsüz.
.