tutunamayanlar

tutunamayanların içindeki bütün karakterlere tutunduğu kitap
yazacak çok şey var.
yazamayacak da çok şey var. belki yorum yazmak bu kitap için bir küstahlık benim için. ama yazmamak da selim ışık gibi içte bir volkan birikmesi ya da turgut özben gibi, bir olric ile konuşmak.
bazen çok saçma geliyor, fırlatıp atmak istiyorsun kitabı ama tam o an ucundan da kıyısından da olsa kendinden bir şey buluyorsun. tam bu ne saçmalık ya diyecekken gerçekten de böyle deyip acaba ben de bir selim ışık mıyım diyorsun. selim’in ve turgut’un ruh hali çok saçma da gelse çoğu kez , anlaşılmaz olsa da başını bir an olsun kaldırdığında hayata karşı çoğu şeyin aynı olduğunu, hayata ve insanlara karşı hislerinin selim gibi olduğunu görüyorsun.
tutanamayanlar bir okyanus, bu okyanusta girip yüzmeye çalışanların çoğu boğulur bitiremeden atar kitabı elinden, eksik kalır yarım kalır.. içinde bişeyler hiç olmaz
ama inat edersen tutunursan; karakterlere içinde hissedersen onların hayatını, onlar gibi düşünürsen
kitap gibi değil de bir film senaryonusunun içindeymiş gibi kaptırırsan kendini. başrolü de verirsen kendine okyanusun en güzel yerini görürsün kitabın sonunda.. ve hayatın tutunamayanlar öncese ve sonrası diye ikiye ayrılır.