11 yaşındaki kızımın gayet soğuk kanlılıkla karşılayacağını bana şimdiden bildirdiği olaydır.
sohbet sırasında geçen konuşmaya göre;
"sen benim annemsin, dünyadaki en kıymetlimsin ama bir gün öldüğünde arkandan ancak bir süre ağlayabilirim, sonuçta benim de bir hayatım var, belki o zaman kendi çocuklarım olacak, yasını tutarak yaşayamam, hayata devam edeceğim ama sen hep kalbimde yaşayacaksın..."
nasıl büyüttüm ben bu çocuğu ya rabbim, benim gibi realist bir bünye oldu çıktı...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?