düşün ki o bunu okuyor

zavallı oluşum hoşuna gidiyor, gözünün tam ortasına susamış bir kedi gibi bakıyor oluşum, akmasını memnuniyetle karşılayacağın gözyaşlarımı hapsetme çabam. hepsi sana haz veriyor biliyorum. senin de gizlemeye çalıştığın o çarpık gülüşün, hiç çekinmediğin alaycı, küçümser bakışların. hasret bitiyor, tam bir gün sonra, bir haftalığına bana kavuşuyorsun. sonsuza kadar sürmesini istediğin işkencelerini memnuniyetle kabul edeceğimi biliyor musun? biliyorsun.
muhteşem bir venedik gezisi, kuytuda verilmiş kaçamak bir öpüşün ardından gelen şiddetli, arzulu sevişmelerin. özenle yapılan italyan makarnaları, seçilen şaraplar, o meşhur çatı katında sıcağı delip yüzüne ulaşan yumuşacık rüzgar..
tüm bunlardan benim payıma düşen sıkı sıkıya kapatılmış pencerelerin, pervazların, perdelerin kovduğu güneşin; hiç mi hiç dokunmadığı dağınık, savaş alanı gibi bir yatak ve sabahın 5'i kaldı.
sabahın 5'i diyorum. kumlu, çamurlu, yağmurlu yollar. taksi duraklarının numaraları kaldı diyorum.
ne ilginç iş, ne mahrem hisler, ne dokunulmaz, geçilmez yollar. gitmedik venediğe biz, şarap içmedik, biz değildik o.

o ve sen idin...

bu öyle bir hikaye ki, sonu yok, duru yok, susu yok. böylece akıp gidecek bu su. çok şey sürükleyecek beraberinde, çok şey vuracak kıyıya; çok şeyi atacak içinden, çok şeyi batıracak balçıklı dibine ve bir çoğunu daha derin sulara uğurlayacak. bu yolculukta tutunacak dal yok, kaya yok, sal yok. yoruldum ve bırakıyorum kendimi akıntıya, nereye ulaştırır bilmem beni; yanına yamacına mı, kıyına köşene mi yoksa uçsuz bucağına mı bilinmez, fakat çırpınmak için atacak tek bir kulaçım kalmadı. öylece bıraktım kendimi akıntına, rüzgarına. savruluyorum, kabulleniyorum.
yeniliyorum, en çok da kendime. işte bu kadar. şimdi akacak gözyaşım kalmadığına göre uyuyabilirim. iyi geceler.

dur, bekle. anladın değil mi? kime bu sözler... şimdi sen, içimi çekinmeden döktüğüm bu yazıyı kime yazdığımı bilerek okuyorsun canım dostum. belki biraz üzülürsün eğer hala vicdanın kaldıysa, sevdiğim adamı öptüğün için.