dtcf

öğrenci kapasitesini hayli zaman önce doldurmuş, insanların ders yapmaya sınıf bulamadığı, o yüzden ders saatleri arası oldukça fazla boşluk bulunan; tanımayan insanların dışardan bakınca imrendiği, lakin içinde okuyan öğrencilerin çoğunun nefret ettiği, kampüs alanı olarak da tabiri caizse göt kadar bir orta bahçe ve sevimsiz mi sevimsiz, iç karartıcı bir arka bahçeden müteşekkil, okula benzer devlet dairemsi fakülte.

zannımca bu okulun öğrencilerinin, bu kalıntı tarzındaki binaya katlanmalarındaki tek dayanağı, fakültenin geçmişten bugüne gelen bir popülaritesinin olması ve -bugüne kadar farkına varamasam da- hocalarının kalitesidir. fakülteyi atatürk’ün kurdurmuş olmasını da unutmamak gerekir tabi. bunların dışında hiçbir özelliği olmayan, sosyal imkanlar açısından son derece aciz, teknoloji yobazı, öğrenci işlerinin son derece hantal olduğu bir fakültedir kendisi. bunlar ilk başta sallanmaz pek, ne de olsa dtcf’dir burası. fakat zamanı geldiğinde bu sosyal yetersizlikler ve okulun hantal sistemi insanı çileden çıkarmaya başlar; dördüncü sınıfa doğru da iyice tiksinilir bu okuldan.

tüm bunların yanında en kötü tarafı da fakültenin yeri. sıhhıye’nin göbeğinde, adalet sarayının karşısında, bütünüyle debdebenin ortasında sıkışıp kalmış, diğer bilumum üniversitelerle kıyaslayınca adeta yıkıntıyı andıran bir yerdir. dersten çıkıp biraz kafanı dinlemek istersin, lakin nafile... gürültünün ortasına düşüverirsin birden. gürültüden kaçmak için şöyle bir kızılay’a doğru yürürsün. ama bakarsın burası da fostur.

velhasılıkelam: öss’ye girip, burayı kazandıktan sonra fevkalade çılgın, dolu dolu bir üniversite hayatı yaşamayı düşleyen genç arkadaşlara ikazım olsun. bu okul adamı bozar!!! hele egeliler hiç gelmesin.

tabi ki tüm bunlar öğrenci gözünden enstantanelerdir. ben ne kadar gırtlak patlatsam da bu fakültenin öyle görmezden gelinemeyecek derecede büyük bir ünü var. ama unutmamak gerekir ki her şey gibi öğrencilik de bir kere geçer ele. doğru düzgün yaşayamadıktan sonra ne anlamı var...