diyalog

özdemir asaf’ın mum aleviyle oynayan kedi $iiriyle arka arkaya okunduğu daha da acıtan $iiridir..


bir gün,bir evde bir kedi vardı..
o gün,bir evde o kedi
benden sıcaklığını esirgemedi..

o gün,o evdeki o kedi
beni bana götürdü getirdi..
ona $arkılarımı söyledim
uyudu,bakıyordum,benimleydi..

bir ikilem oldu beklenmedik
geçmi$ günlerin yumaklarını didikledi..
var mıydı,yok,var gibi..
kucağımdaydı kedi...

gözlerindeydi gözlerim..
gözleri gözlerimdeydi..
ellerimi tırmalıyordu elleri...
ürperdim,birden içim titredi..

bir gün,bir evde bir kedi vardı.
o gün,bir evde o kedi
beni taa çocukluğumdan aldı..

o gün,o evdeki o kedi
bak i$te neler olmu$ der gibi
getirdi beni gençliğime bıraktı..
anı bahçelerinde ü$ümek sıcaktı..

babamın öldüğünde aylardan hazirandı..
o elli dördündeydi,ben yedi..
bir ı$ık söndüğünde yol yandı..
o kedi bunları nasıl da bildi..

bir gündü,bir evdi o kedi
ta$ attı bütün kuyularıma..
durup dururken dikenli uykularıma
ninniler söyledi..

bu bir öykü idi..
ben mi anlattım o mu dinledi..
saklamalı mıydı,ya da söylemeli mi..
ne o ev vardı,ne o gün,ne de o kedi..