death magnetic

kirk’e abi takıl sen, kafana estiği yerde bas soloyu, korkma ondan bundan demiş rick rubin sanırsam. wah’a çok basmamış iyi etmiş ama sololar akılda kalıcı güzel melodilere sahip değil. doğaçlama yapılmış gibi duruyor. lars ise o boktan trampet tonundan kurtulmuş fakat bu sefer zilleriyle sinir ediyor. zilleriyle sinir etmese bile tipiyle sinir eder zaten o meymenetsiz adam... neyse. james’in vokal tarzı ise bi garip. st anger’dan kurtulamamış gibi. tamam master of puppets ya da black albüm gibi bir vokal beklemiyoruz james’ten, adamın saçı sakalı ağardı, yakında torun torba sahibi olacak fakat şu load albümündeki gibi sakin sakin vokal yapsa ne güzel olur. yapamıyor da değil, mesela st anger’daki the unnamed feeling şarkısının nakaratında çok hoş yapıyor vokali, nakarat süper. e be adam madem sen böyle güzel söyleyebiliyorsun, gerektiğinde kadife gibi sesi var adamın dedirtiyorsun da niye yırtınıyorsun son 2 albümdür. tandart range’inin dışına çıkarma be sesini jaymz. tahminim larsın zillerinin beyin sikmesinden dolayı james bağrınıp duruyor albüm boyunca. zaten dikkat ederseniz st anger’da da larsın trampet tonu illallah dedirtmişti james’e. o albümde de bağrınıyordu james. aaa rob’dan bahsetmemişiz. baslara çok dikkat etmedim ama albümün genel olarak gitar tonları beni tatmin etmediği için rob alaturka helada sıçarken bas gitarı kaydetse de sorun olmaz.

albüme genel olarak değinmemişiz yav. st.anger’dan çok daha iyi bir albüm bence. çok güzel riff’lerle dolu şarkılar fakat biraz çorba olmuş bazı şarkılar, her bulduklarını eklemişler gibi ki zaten turlar sırasında akıllarına gelen kaydettikleri riffleri ekleye ekleye yapmışlar şarkıları. load kalitesine erişemiyor fakat dinledikçe alışılan bir albüm olmuş.