dante xxi

sepultura’nın, max cavalera’dan sonra tercih ettiği tarz ciddi ciddi eleştirildi ve sepultura seçimleri yüzünden çok kan kaybetti. açıkçası iyi bir albüm beklemiyordum ama dinlediğim albüm beklediğimin tam aksiydi.. tabi yine saf thrash çalmalarını beklemeyin ama bu albümde thrash köklerine bağlı kaldıklarını görmek çok güzel.. derrick greene döneminin en başarılı albümü..

albüm etkileyici bir açılış şarkısı olan “dark wood of error” ile başlıyor ve single olarak da çıkan “convicted in life” ile devam ediyor ki orta tempoda bir şarkı olmasına rağmen oldukça gaz riffleri ve sağlam nakarat bölümleri ile oldukça başarılı bir şarkı. albümdeki ilk olumlu nokta greene’nin vokali nation’a göre daha agresif ve çok daha başarılı. “city of dis”te ise daha az hardcore etkilenimleri işitiyoruz ki albüme karar vermek için yeterli bir şarkı olabilir. eğer groove thrash seviyorsanız bu albüm tam size göre. “fighting on” ve “nuclear seven” bizi on yıl öncesine götüren harbi thrash şarkıları.. her ne kadar bütün albümün gitar partisyonları başarılı olsa da özellikle bu iki şarkının rifflerine dikkat çekmek isterim..


dante xxi’i kesinlikle edinmeniz ve o inanılmaz rifflerle, kolay kolay unutulmayacak şarkıları dinlemelisiniz. chaos a.d.’den bu yana sepultura adının hakkını veren tek albüm. cidden üzerinde çok düşünülmüş ve çok çalışılmış bir albüm.. albümde bir çok sürpriz de var tabi; mesela “ostia”nın ortasında birden şarkıya dalıveren çello ile “n’oluyo lan?” diyebilirsiniz.. belki de grubun yazdığı en iyi şarkılardan biri “ostia”..

sakın eski albümleri düşünüp de “şişiriyorsun kardeşim albümü” deme hatasında düşmeyin.. bütün diskografiden farklı bir albüm.. o yüzden sepultura’ya bir şans verin, bü albümün sizi çok şaşıracağına eminim..