copcu

kapilardan copleri toplayan, sokaklari temizleyen temizlik iscisi.
lakin ben kelime anlami disina cikarmak istiyorum copculeri. bir cop kamyonuna yukleyip umutlarini, herkes uyurken cikiveriyorlar sahneye, camlari suratlarina kapattigimiz sokaklarin anneleri oluveriyor copculer birden. bizim dayanamadigimiz kokudan cikariyorlar ekmeklerini. burun kivirdigimiz aslinda kutsal bir emek kokusu, santim santim ellerinden dokuluyor copculerin. buz tutan gecede, saganagin altinda mesken eyleyip caddeleri bir parca ekmek ugruna topluyorlar leslerimizi. kor olasi oluyorlar sonra, asklari supuruyorlar.
"sen her seyi supurebilirsin
sonbahari supuremezsin"
diyor bir sair misralarinda. sonbahari supurmeye calisiyor copculer, omurlerinden dokulen yapraklarla beraber. baba oluyorlar, gizleniyorlar kaf dagi’nin ardina, ne kazansalar bir emek, ne soyleseler bir onur. saygiyla egiliyorum karsilarinda, belki biraz demagojide cirpiniyor sesim; lakin neyleyim ki copculer kadar onurlu olamiyorum.