bir çiçek yili sonra

afsar tımucın’nin bir siiri:

karanlıktan ıslanan çiçekleri
koyacaklar eski bir kitabın arasına
her çiçek toplayışta seni anacaklar
gözüpek bir çocuk gibi
çıktın diye güzlerin karşısına

bir çiçek yılı sonra
bir saksıda bekleşen sardunyaya
karışacak su mavisi gözlerin
bir çiçek yılı sonra
kim bilir hangi rüzgarda
bin umut yılı sonra
kim bilir hangi sularda
bir çiçek yılı sonra
kim bilir hangi denizde
bin umut yılı sonra
kim bilir hangi göktesin

yağmalanmış kentleri sen bilirsin
anıt dikerler ölülerin anısına
seni toprağında unutacaklar
seni kitaplarda anacaklar

duran günden korkardı
yaradılıştan çocuktu
yapacak bir şeyi yoktu
çıktı büyümüşlerin karşısına
bir çiçek yılı sonra kim bilir hangi rüzgarda
bin umut yılı sonra kim bilir hangi göktesin
bir çiçek yılı sonra kim bilir hangi denizde
bin umut yılı sonra kim bilir hangi sularda
bir çiçek yılı sonra kim bilir hangi rüzgarda
bin umut yılı sonra kim bilir hangi göktesin