bilgiçlerin şiirleri

-cumartesi-

buz gibi bedeniyle sarılınca ayrılık bana,
önce ürperdim.
sonra ısıttım onu da,
öyle sıcaktı ki sevgin..
alıştım. onu da sevdim.
seni unutmayı değil, seni sensiz yaşamayı öğrendim.
ben seni böyle sevdim;
bir insanın diğerini sevmesi gibi değil,
derin bir nefes gibi, kendim gibi sevdim seni..
canım. herşeyim..
iste hemen geleyim...
yollar..küçülür gözümde yanına gelirken, kaybolur.
aklımdaki tek şey yüzün olur. yollar biter.
zaman anlamını kaybeder sen yanımdaysan eğer.
sana sarılınca kaçan acılarım, görüşürüz der gibiler.
çünkü sen gidince gelecekler geri,
hep yaptıkları gibi, ilk ayrılışımızdan beri.
hepsi birbirinden zordu o ayrılıkların,
hepsi birbirinden beter.
hani son kez görürdüm ya gülümsemeni;
o yeterdi sanki,
unuturdum her şeyi,
uykum gelirdi..
koyardım kafamı soğuk koltuklarına trenin, yüzün aklıma gelirdi..
hiçbir şey senin omzun kadar yumuşak değil,
hiçbir şey senin dokunuşun kadar huzur vermedi...
hiçkimse senin kadar güzel gülmedi. ya da kimse benim gibi görmedi.
ama inan kimse kimseyi, seni sevdiğim kadar sevmedi...
kendimden bir parçayı özlüyorum sanki;
sen. ismimin en uzun hecesi.
yok benim adım.
yarım..
"sanki sen gelince cumartesi oluyordu" dedin ya
sanki seni görünce cumartesi oluyordu,
benim takvimim cumadan, pazara atlıyordu.
peki bugün ne?
cumartesi yazıyor, ama değil işte.
bugün ne?
sıradan bir gün, sıradan bir gidişte.
sensiz geçen bütün günler gibi fazlasıyla sıradan.
belki de diğerlerinden daha sıradan olması onu değişik yapan..
cuma, cumartesi..farkeder mi sen yoksan eğer..
bugünü sevdiğimi sanırdım. yanılmışım meğer.
hatta seninle gezdiğimiz yerler,
belki o kadar güzel değildiler..
ben rüyalarımı da sevmezdim ki sen girmezden evvel..
bu hafta uzun sürecek bi tanem;
bir cumartesi günü buluşacağız yine o ağacın altında,
belki pikniğe gideriz yine,
yine uyursun dizimde sen...
ama gözlerim yaşarırsa ağladığımı sanma sakın;
seni özlediğimden. çok özlediğimden...