berkin elvan

uyanmasını umut etmekten bıkmayacağım çocuk...
her yeni gün, yeni bir umutla bugün uyansa diyorum, halbuki berkin’i tanımıyorum sokakta oynayan sıradan bir çocuk, ailesi ile kahvaltı yapmak için bakkala giden sırandan bir çocuk...
sıradan olmayan ne ?
berkin’in sokağa çıkıp ekmek almaya giderken, kafasına nişan alınan biber gazı kapsülü..
düşünsenize nasıl rutin bir şeydir evin en küçüğü gider bakkala belki kavgayla, belki koşa koşa
hepimiz bir zamanlar gitmedik mi koşa koşa elimize tutuşturulan parayla ekmek almaya
berkin’de gitti işte ama bu gidiş çok uzun oldu kara gözlü güzel çocuğunu bakkala yollarken hiç annesinin aklına gelmiş miydi ?
gelse iki dünya yıkılsa bile, açlıktan ölse bile yollar mıydı berkinin annesi ?
yollamazdı...
giderdi öleceğini bile bile evlatları aç kalmasın diye kendini sokağa atardı..
berkin şimdi uyuyor, uyanacak elbet hiç bir şeyin farkında değil şu anda ama birileri var ki o günden beri her günün, her saatin, her dakikanın, her saniyenin farkında olan bir anne ve bir baba

tanımadığım bu çocuğun annesi ve babası için o kadar üzülüyorum ki anlatamam. sol frame’de adını görünce canım acıyor.. benim canım bu kadar acırken ! onların canını her gün kanatıyorlar, lime lime ediyorlar.
akıl mantık duruyor neden, neden diyor insan kendine neden bu ülkede bu haksızlıklar bu adaletsizlikler, neden çocuklar bakkala giderken ölümle burun buruna gelme ihtimali var..
neden yitip gitmek zorunda gencecik bedenler..
ama berkin yitip gitmeyecek
berkin uyanacak, uyanmak zorunda artık onun yaşından ve boyundan büyük bir görevi var
berkin bizim umudumuz, gözlerini açıp bize merhaba diyecek. hiç duymadığımız sesini, hiç görmediğimiz gülümsemesini gösterecek...
hadi be çocuk uyan artık, bak okullar açılacak bi şey kalmadı
çok tembellik yaptın.hem arkadaşların, öğretmenlerin seni özlemiştir bitir artık bedenindeki uykuyu
uyan ve merhaba de bize...