ben küçükken çok salaktım

sanırım benim kafam doğuştan fesata çalışıyor, neyse. sürekli garip ve uygunsuz hayaller kurardım kafamda. sonra bir gün bir film izledim, insanların düşüncelerini okuyabilen bir adam vardı. film yüzünden annemin benim düşüncelerimi okuyabildiği paranoyasına kapıldım. yine bir gün, annemle beraber yatıyoruz ve yine ben abuk sabuk hayaller kuruyorum, annem, "bence gereksiz ve senin yaşındaki bir kızın düşünmemesi gereken şeylerle kafanı fazla yorma, biraz derslerinle ilgilen." dedi. o günden sonra annemle aynı odadaysak hep iyi, güzel şeyler düşündüm. eğer o fikirlerin oluşmasını engelleyemiyorsam koşa koşa odama gidiyordum. öyle işte.. 12 yaşına kadar da yaptım bunu. ve hala ara sıra annemin düşüncelerimi okuduğu fikrine kapılırım.