ben küçükken çok salaktım

hikayeye gelin şimdi sevgili okur/yazar :

takriben 5-6 yaşlarında olmalıyım. sarışın, küt saçlı hafif tombik diye adlandırabileceğimiz bir saf çocuk. yaz günü olmalı, gökyüzünde parlayan güneşi hatırlıyorum çünkü.annem badana yapıyordu, köy yerinde kadınların görevidir.mutfağımızda ahşap bir dolap vardı o zamanlar. badana yapılırken usuldendir eşyalar havalandırılmak üzere dışarı çıkartılır. bu dolap da o gün dışarı çıkarılmıştı, hikayemizin ana unsuru olmak üzere belki de.

ben hakikaten salak bi çocukmuşum, hatırlıyorum çok canım sıkılırdı. hele yaz günleri daha da sıkılırdı çünkü herkes -ailem ve tüm arkadaşlarım- öğle uykusuna yatardı.ben hiç sevmedim çocukken öğle uykusunu. sıcakta allah’ın güneşinin altında bisiklet sürdüm, sokakta koşturdum, civciv sevdim, çamurdan kapkacak yaptım, pasta yaptım. tek çocuk olmanın da verdiği bir sıkıntıydı belki de. neyse hikayeye dönelim.

bahsekonu dolap evin önünde dışarda kapakları açık havalanır vaziyette duruyorken, enerji patlamasıyla beraber sıkıntı patlaması da yaşayan benim aklıma dahiyane bir fikir geldi. dolabın alt kısmında raf yok, tam benim sığabileceğim ebatlarda bir bölüm var. ee girerim ben buraya canım diye girdim, üstüme de kapakları kapadım ama nasıl becerdim bak orasını kestiremeyeceğim.

allah’ım nasıl sıcak, sıkış tepiş yer. bayılmadan kapakları açıp çıkayım diye debeleniyordum ki açamadım kapakları ve çok kıpırdamış olmalıyım, tombik bir çocuktum da dedim zaten, dolap yere yıkıldı. murphy’i falan bilmezdim tabi o yaşta ama o zamandan peşime düşeceği belliymiş. dolabın kapaklarının olduğu yüzü altta kalacak şekilde yıkıldı dolap, içinde salak ben. neyse bağırdım çağırdım da annem zar zor duydu. babamla dolabı kaldırıp beni çıkardılar içinden.

hani duymasalar 3. sayfa haberi olacak mışız yarabbim.
sonradan nasıl oldu da biraz akıllandım bilemiyorum şimdi.ama hakikaten çocukken salakmışım.