bay çipur

serinin 2. şiiri.

sefertasında tren taşıyan adam. ağaçları ve kahkahaları izliyor bugün.
her zamanki gibi sessiz. saçlarını yırtan dişsiz bir tarağı eline alıp acı acı gülüyor. ruhunun üzerinde ham bir peruk gibi duran canını sıyırmak istiyor? annesinin küçükken sorduğu soruyor bay çipur?
bunu neden yapıyorsun?
bunu neden yapıyorsun?
sonra babasına yalvarışı geliyor aklına tühh ya diyor nerden geldi aklıma.
baba bu elbiseler
baba bu yeni getirdiğin ekmek
baba bu benden istediğin su
baba bu sana kravatını bağlarken baktığım gözlerim
baba bu eve hep geç geldiğin saat
baba bu seni beklerken kardeşimin uyuyakaldığı sağ omzum.
hepsi ne kadar eder?
hepsi ne kadar?

bay çipur elbise dolabının içinde kendini birkaç kez içine koyduğu soğuk gömleklere sarılıp ağlıyor. askıya alınmış soğuk elbiselere yerleştirdiği bedeni sıkılıyor artık. bir şey var diyor bir şey içimde . pansiyon görevlisi kadın kızarak çalıyor kapısını ve söyleniyor:
- bunu neden yapıyorsun şaşkın adam kes ağlamayı!

söylenip uzun süre çıkıp gidiyor. bay çipur omuzlarına kendi elini atıp sokağa çıkıyor.
dua etmek için mezar kafeye gidiyor. bu kendi oluşturduğu hayal mekanının yerini kimse bilmiyor. buluşulan, soğuk su söylenen, dedikodu yapan şişko kadınlar için özel koltukların bulunduğu sıradan kafelerden başkaydı mezar kafe. bir kitap çıkarıyor cebinden sayfaları bomboş boşluğu okudukça doluyor bay çipur. tıpkı hiçliği okudukça bir şey olmak gibi diyor. tıpkı hiçliği okudukça bir şey olmak gibi.. birkaç mezar buluyor, toprağın kalbi atıyor diyor içinden, içinde cansızlık yatsa da. mezar bakıcısı geliyor bay çipurun yanına ve sesini kısarak söyleniyor:
- kapatıyoruz.
bay çipur hesabını bırakıyor boş bir mezarlığa ve sadece çocuklara ve kedilere gülümseyerek ayrılıyor mezar kafeden.
toprak yedim mezar kafede.
dua ettim.
hiç oldum.
kör oldum
açılınca ölümün gözleri.
bir saattim,
epey geç oldum .
bay çipur bütün dünyadaki selâ seslerini topladı kulağına, ayrı coğrafyalarda aynı ölümler..
aynı ölümler...
aynı ölümler...