babanın ölmesi

geçen her uzun dakikayla birlikte yokluğu daha da kendini hissettiren, acıtan, hergün "gittiği" o saatte yüreğin tam ortasına saplanan şişenin kırık tarafı ile anılan, evde kimse yokken yatağının uyuduğu kısmına girilip hala çıkmamış olan kokusu ile birlikte uyumaya çalışılan, acıdan uyutmayan, "gittikten" sonra dağıtılan elbiselerinden gizlice, kimseye belli etmeden çalmış olduğunu üstüne olmasa da giyilen,aynaya baktığında görülen, "hani daha şampiyonluk maçına gidecektik" diye arkasından hayıflanan, "daha bana tavla oynamasını öğretecektin be" diye kızılan, "kimsenin" bir daha açmayacağını bildiği halde telefon numarası çevrilen, "aradığınız numaraya şu an ulaşılamıyor..." anonsu ile kahreden, ilk içtiğiniz rakıya eşlik eden, ve bir daha sarhoş olana kadar içip eve gelince annemizden fırça yiyemiyecek olduğum, acaba o da bizim onu özlediğimiz kadar bizi özlüyo mudur diye düşündüren, "gidişine" herhangi bir şekil, boyut, anlam yükleyemediğim, kalbe giren ve boydan boya yaran bıcağın bıraktığı keskin ve hiç durmadan daha da büyüyen bir acı olarak adlandırdığım, telefonunuza tesadüfen bıraktığı ses kaydı dinlendiğinde ilk saniyesinde hüngür hüngür ağlatacak kadar acımasız olan, o günü göreceğime bugünü görmeseydim keşke dedirten, her sabah ilk önce baktığın resmi her gördüğünde kocaman bir düğümün boğazınızda bırakılmasıdır.