hayatın film gibi olması

$u kainat dedigimiz studyoda; insanoglu, bir kisir dongunun icinde, dogmakla-olum arasinda habire gidip gelir.
herkesin hayati, aslinda birer film $erididir.
oyuncular olan insanlar, sonsuzluktan gelip sonsuzluga ula$irlar. her filmin bir ba$i bir de sonu vardir. hepimiz kendi ozgun sinema tarihimizi yazar, oynar, sevgiden ve acilardan nasibimizi alir sonra ceker gideriz.
amac gidinceye kadar olan zamanda, ho$ bir seda birakmaktir gok kubbede.
ne mutlu bunu birakabilenlere...

film biter... son yazisi belirir sen istemesende.
ama bazi filmler vardir; isiklar yanmadan biraz once surmeye devam eder. filmin icinde gecen kanli, aci dolu, keyifsiz, umutsuz veya insani kederlendiren sahneler gosterilir ve ileride filmi soran birisine akla iki defa kazilan bu sahneler anlatilir ve film sevabiyla gunahiyla o sekilde bilinir.
bazisinda isiklar hemen yanar, film unutulur gider, yillar sonra akilda kalmayacak kadar degersizmis demekki denir, gecilir gidilir.
bazisin da ise gulen yuzler, kahkahalar gosterilir mutlu son oldugu iyice anlasilsin diye. eminsindir ki kahramanlarin filmden sonra ayni o sekilde mutludurlar. o kadar mutludurlar ki; zaman zaman onlara katilmak istersin yapamayacagini bile bile. ve o film hep o sahnelerle anilir, imrenilir. ve keyflenmek icin acilan muhabbet konusu olur, ovulur. iste boyle olmalidir her filmin sonu...

(bkz: rocco) (bkz: hayatın porno film gibi olması)