yine turk filmlerinde rastlanan olay.ozellikle adile nasitin sik olarak yaptigi, yaparken o meshur hickiriklariyla bizi guldurdugu hareketi.bazi anne ve de anane formlari vardir ki onlarda o yaslarina gelmis olmalarina ragmen filmi 100. kez izlemelerine ragmen yine de aglarlar.hele bazen caktirmadan aglama tripleri vardir ki evlere senlik.
türk filmi izleyip ağlamak
(bkz: selvi boylum al yazmalim)
(bkz: canim kardesim)
insanlar dalga gecsede inanin mukemmel bi zevktir.ozellikle evde kimse yoksa izleyip bole hungur hungur aglarsiniz,acilirsiniz.
gelenekten midir nedir bilinmez ama hep olur başımıza gelir bir şekilde. şöyle açıklanabilir kırılma noktalarına denk gelir bu filmler aslında yada içinize yare olmuş bir mevzuya temas eder yoksa izlediğiniz sahneye ağlıyor değilsinizdir.
(bkz: böhü)
hiç beklenmedik bir anda gelir insanın başına, belki de önceden izleyip güldüğünüz sahnede olur bu..hele adile naşit’in bir ağlama sahnesiye yürek dayanmaz gerçekten, gidip ona sarılıp dakikalarca ağlamak ister insan..
(bkz: anne uğraşı)
(bkz: babam ve oğlum)
dünyayı kurtaran adamı izleyip gülmekten gözlerden yaş gelmesi sonucu ağlamak ve
babam ve oğlum u izleyip hüngür hüngür ağlamak çok farklı şeyler olduğu için bu konuda genelleme yapmak yanlış olur bence.
ama sonucta ağlanabilecek filmlerimizde var.
babam ve oğlum u izleyip hüngür hüngür ağlamak çok farklı şeyler olduğu için bu konuda genelleme yapmak yanlış olur bence.
ama sonucta ağlanabilecek filmlerimizde var.
şimdi taşak geçtiğim küçük emrah filmlerine, ulan ne bahtsız çocuk, hiç bir filmde yüzü gülmedi garibin diye hüngür hüngür ağlardım ben.ne günlerdi be...
’’hala ağlarım
ne zaman izlesem hep ağlarım
hep ağladım
hiç gülmedi yüzüm
yüzüm hiç gülmedi benim
sokak kızı irmayı izledim yine ağladım
hep ağladım
ağladım ben..’’hisleri
ne zaman izlesem hep ağlarım
hep ağladım
hiç gülmedi yüzüm
yüzüm hiç gülmedi benim
sokak kızı irmayı izledim yine ağladım
hep ağladım
ağladım ben..’’hisleri
(bkz: hem ağlarım hem izlerim)
(bkz: uçurtmayı vurmasınlar)
türk milletinin vazgeçilmez klasiği haline dönüşmüş genci yaşlısı farketmez şekilde garip bir haz duyduğumuz olay...
(bkz: o eskidendi)
özellikle canım kardeşim’i izlerken yaptığım eylem. yüzlerce kez izlediğim, sonunu bildiğim, ’bu sefer ağlamayacağım’ dediğim bu filmi her izleyişimde aynı yumru oturuyor boğazıma. yeni dönem türk filmleri arasında da babam ve oğlum aynı muameleyi görüyor ama canım kardeşim’in yeri apayrı...
duygusal filmlerden ve sahnelerden etkilenen, ruhunda kanamaya meyilli yarası olan, içindeki acıları ve acıtanları gözyaşlarıyla atmaya kabiliyeti olan insanların,bu duygularını yaşarken -normalde acının gözyaşının rengi aynı olsa da- kendine daha yakın hissettiği için olsa gerek türk filmlerini tercih etmesi durumudur.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?