silopi'de bir gece

bir polis'in kaleminden;

eyp ye basan kobra da motor ve elektrik sistemi zarar görünce araç ve kule silah sistemi devre dışı kalıyor.
bu sefer yoğun ateş altında roket gelmeye başlayınca personel aracı tahliye ediyor. yasar abi iner inmez düşünce arkadan inen silahci arkadaş kendi bedenini ona siper ediyor ama oda vuruluyor, buna rağmen telsizle yardım istiyor. ( yinede yasar abimizin şehadetini engelleyemiyor. oysa iki uc gün önce tugay kademede sohbet etmiştik. )
ekibin en genç personeli bir yandan bastırma atışıyla gelen saldiriyi def etmeye çalışırken diğer yandan abilerinin üzerine gelen atışı yapanları indirmeye etkisiz hale getirmeye çalışıyor ki, abileri güvenli alana gelebilsin.
çok geçmeden atmaca kodlu ekiplerden biri yetişiyor. içinde gencecik daha bıyığı terlememis ama yüreği aslan parçası dış kadrolardan takviye gelmiş gençler var .
yardıma gelirken daha sokağa girer girmez ilk roketi yediklerini bildiriyorlar merkeze. merkez ilerlemenin imkanını sorduğunda araba yürüyor diyorlar ve bir an bile durmadan devam ediyorlar. sonra ikinci hatta üçüncü rokete rağmen kobraya kadar yanaşıp yerdeki abilerini alıyorlar araca o yoğun atişa aldırmadan.
polisevinde yemekhane sırasında gördüğüm gencecik gençler onlar. kız istemeye kalksalar daha erken sizin için diyeceğim gençler, sanki şehadet için yarışır gibiler.
abilerini hastaneye yetiştiriyorlar ve son sürat bölgeye geri gidiyorlar.
aradan 40 dakika ya geçti ya geçmedi ilk saldırı anından sonra, bir başka araç daha rokete yenik düşüyor. belki 3 belki 5. ci de oda. bir kardeşimiz daha yaralı. onada anında kendi canını ortaya koyan aslanlar yetişiyor. arabada kim varsa alıp getiriyorlar hazır bekleyen ambulansların yanına. ilk ambulansa durumu ağır olan kardeşimizi koyup gönderdik. diğer iki kardeşimize soruyoruz sizde durum nedir diye. biz iyiyiz abi üstümüzdeki kan, kardeşimizi kurtarırken ondan geldi. sorun yok ama ekip arabamız gitti (kullanilamaz halde)deyip, silahlarını alıyorlar. hangi arabalara geçelim de geri gidelim derdindeler. zorla durdurup diğer ambulansın yanına götürdüm ikisinide. çıkarın yelekleri sıcak sıcak belli olmaz bakalım diye. ama tutabilene askolsun. illa gidecez bizde yok bir şey diyorlar.
sağlık görevliside ısrar edince bir an önce bizi ikna etmek için ambulansa girip soyunuyorlar. abi bak yara bere yok , bırak gidelim diyorlar.
att arkadaş bakıyor abi yanmissiniz siz farkında değilsiniz diye hemen yanık kremi sürüyor bedenlerine ve acile götürüyor. patlayan roket bedenlerini kavurmuş ama farkında değil aslanlarım.
hala soysuzların peşine, kardeşlerinin yanına yardıma gitme derdindeler.
sabaha dek süren o savaşta, bir tek kişinin ben ne yapıyorum, ya o sokağa giderde sıkışırsam, ya vurulursam ya yaralanırsam diye bir an düşündüğünü görmedim.
hiç birinin ben cevikciyim, ben trafikciyim, ben asayis ten geldim dediğini duymadım.
ilk kobra dan sağlam kalan tek kardeşimiz ertesi gün tabancasında abilerinin kanını görüyor ve silahını çıkarıp eline aldığında aslında kahpe kursunun ne kadar yaklaştığını görüyor. kalesin mermi çekirdeği tabancasında tetigin uc kısmındaki metal çıkıntıda kalmış.