louis aragon’dan bir şiir.
ramak kalmıştı
gelmesine ölümün
bir an bile değil
çıplak bir el
belirdi birdenbire
gelip tuttu elimi
günlere haftalara
yitik renklerini
kimdi bu geri veren
insansal evrenin
o bitimsiz yazına
gerçekliğini geri veren kimdi
ben ki ne olduğunu
bilmediğim bir öfkeyle
boğulurdum sürekli
hayatıma büyük bir açıkhava
kolyesi takmak için
yetti iki kol yetti
küçücük bir hareketti
uyurken bir okşayış
ya da bir soluk
yüzümde gezinen
ya da bir çiy
omuzuma yağmış
alnıma geceleyin
yaslanan bir alındı
iki iri gözdü açılmış
ve bir anda evet bir anda
tüm evrende ne varsa
dönüştü bir buğday tarlasına
ramak kalmışti
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?