figaronun düğünü

wolfgang amadeus mozart’ın sayıları yirmiyi bulan operalarının uvertürleri, bağımsız birer eser sayılsalar yeridir. çünkü besteci bu uvertürlerde, operalarda geçen temaları yinelemeye kalkışmaz, daha çok, operanın havasını, olaylarının kişilerini senfonik bir kadro içinde çizer. bu uvertürlerde, mozart sanatının o kendine özgü, çekici, ustaca yalın, soylu yanlarını tanırız.

figaro’nun düğünü, fransız komedi yazarı beaumarchais’nin almaviva üçlüsü olarak anılan üç oyununun ikinci bölümüdür (birinci, rossini’nin bestelediği sevil berberi). burada olaylar, sevil berberi’nde kaldığı yerden başlar. opera olarak, viyana’nın burgtheater’ında, 1786 yılı mayıs ayında temsil edildi. libretto, mozart operalarının birkaçının da librettistti olan, lorenzo da ponte’dir.

uvertür, re majör tonunda yazılmıştır. gelişme kesimi olmayan bir sonat bölümü kalıbındadır. ilk tema, sekiz notadan oluşan, hızlı tempoda bir pasaj içinde sunulur. bir yardımcı temanın şöylece duyulmasından sonra, la majör tonundaki ikinci temayı kemanlardan dinleriz. eser, bir parça uzun tutulmuş bir koda ile son bulur.