sevgilinin yamaçından dusup ölmek

ayrılıktır ...
yanılgıdır ...
can acısıdır ...
can havlidir ...

ama hayat devam etmektedir...
ne denli yoğun olursa olsun, o an ne kadar onulmaz gibi görünürse görünsün, geçer. hatırlamak istedikleri kendi tercihi olmalıdır insanın. güzel şeyleri hatırlamak, yitirilmiş aşka küçümseyen gözlerle bakmamak, yaşananları her seyiyle kabullenmek gerekir.

yeniden aşık olmakı tecrübe ettiği birinin sıcacık ellerini tutup, çok acıtılmış yerlerinin üstüne bastırır ve derin bir nefes alarak "hayır" der, "yaşıyorum"...

sevgilinin koynundan düşüp, sevginin yamacından yuvarlanırken kendi küllerinden doğan bir kucak kavrayıverir onu havada. süzülmeyi seçmek ...
en yüksekte tutunmayı bırakmayı seçmek ...
ya da bırakılmak ...

artık acıtmaz.

aşk

(bkz: sevgilinin sırtında yamaç paraşütü yapmak)

(bkz: gözünü kırpma düşerim)