bir bukowski şiiri.
suyu yararak yol alan
lüks okyanus gemilerinde
yürekleri ve bağırsakları
boşaltılmış noel hindileri gibi
bir yerden bir yere
giderler,
devasa mavi gökyüzü,
harcanmış
bütün o su,
harcanmış
bütün o
parmaklar, başlar, ayaklar, kalçalar,
gözler, kulaklar, bacaklar,
american express card
kamaralarında
uykuda.
hiçbir yere doğru yol alan
yüzen bir tabut misali.
yüzen ölüler bunlar.
ölüler çirkin değildir yine de,
ama yarı-ölüler kesinlikle
öyle,
kuşku
götürmez.
ne zaman gülerler?
sevgi hakkında
ne düşünürler?
ne
yapıyorlar
bu kadar
suyun ortasında?
ve nereye gitmek
istiyorlar?
yanlış yon
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?