yel yapraklarımı savurur,
dört yanım yağmurla örtülü;
güz vaktim gerçek ya, ne yağmur!
kafamda hep bir uykusuzluk
ve masamda bir düşler gülü,
gecenin içinde, soyunuk.
ve bir düşünce arasında
ellerim; beyaz, boş ve bencil,
bu gül’le gece arasında,
kopmuş gidiyor dallarımdan...
hayır, başımdan yana değil
uykusuzluğum, ellerimden.
(bkz: ahmet muhip diranas)
yağmur gül ve eller
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?