anneyle babanın ayrılması

çocuklar için gerçekten kötü bir durum

her ne kadar zor olsada zamanla atlatılabilecek bir durumdur ama her zaman insanın içinde kendinden sakladığı bir burukluk yaşar.

cocuklar buyukse pek bir sorun yasanmayan,ancak kucuk yastaki cocuklar icin -gelecege yonelik- bilincaltinda derin izler birakan,ebeveynlerin mahkeme karariyla ayrilmasi durumu.

genelde yaşı geçmiş kişilerce onaylanmayan olgudur, bu kişilerin gerekçeleri de çoğu zaman ’çocuklarınız var’dır, onlar zamanında birilerinden öyle öğrenmişlerdir ve anne ile baba ayrılırsa çocuk sorunlu olacaktır..bireyin çocuğunun mutluluğu için kafayı sıyırması, ve artık birlite yaşamak istemedeği bir kişiyle birlikte yaşamak için götünü yırtarca çaba sarfetmesi doğru mudur peki?
ya da böyle olunca çocuk gerçekten mutlu olacak mıdır?anne ile babayı hep birlikte görmek isteyen -özellikle yaşı küçük- çocuklar boşanma sonrası elbette bir bocalama yaşayacaklardır, bu doğaldır ama evde sürekli kavgayı, didişmeyi dinlemek zorunda bırakılan çocuk daha mı az üzülür bu duruma?
ne olursa olsun, iki kişi eğer ciddi anlamda uyumsuzluk içerisinde iseler çocukları için bir arada durmaktan çok, çocukları için ayrılmalıdırlar kanımca..
biraz daha dayan biraz daha düşüncesiyle karşısındaki kişiden nefret eder insan ve eninde sonunda ya hiç çekilmeyecek bir şekilde hayatlarına devam eder bireyler, ya da çok geç olmadan, kavgaların üstesinden gelip otorup konuşmayı başarır, ayrı yaşasalar dahi, arada bir, bir araya gelerek çocuklarının da zamanla doğru olanın bu olduğunu düşünmesini başarabilirler..

bir cocugun sürekli huzursuzluk olan bir ortamda anne babayla ruh hastası olarak büyümesinden ise, huzurlu bir sekilde anne ve babası ayrı sekilde büyümesi çok daha tercih edilesidir. dünyanın sonu değildir.