ay

bir jorge luis borges siiri,

sessiz arkadaşlığı ayın eşlik ediyor sana,
dalgın gözlerinin bugün toza dönüşmüş
bir bahçe ya da avluda onu son kez çözümlediği
-zamanın derinliğinde yitip gitmiş- o akşam
ya da geceden bu yana. son kez mi?
biliyorum, biri çıkıp şöyle diyebilir
günün birinde sana, tam da gerçeği söyleyerek:
parlak ayı görmeyeceksin artık, tükettin
yazgının sana bağışladığı fırsatların toplamını.
tüm pencerelerini açsan da dünyanın, boşuna.
çok geç artık. onu bulamayacaksın bir daha.
yaşamımız boyunca keşfeder ve unuturuz
o alışılmış güzelliğini gecenin. biliriz,
göktedir hep ay. oysa iyi bakmak gerekir ona.
kim bilir, belki de sonuncusudur!