asosyal

sanilanin aksine asosyal insanlarin bir ya da bir cok ugrasi vardir ancak bu ugraslari ornegin bilgisayar basinda gunler ve geceler boyunca kod yazmak gibi ugraslardir. cevreyle uyumlu olup olmadiklari da bir sure sonra onemini kaybeder cunku benim kimseye ihtiyacim yok desturunu kabullenirler. kimseyle gorusmek istemezler, kalabalik yerleri sevmezler. bazen bir iki tane arkadaslari vardir ama mumkun oldugunca ve hatta inatla bu insanlarin baska arkadaslari ile tanismaz, konusmazlar. topluluk icinde bulunuyorlarsa, ornegin bir odada bir cok kisi icerken o da o odada bulunmak zorunda kalmissa kendisini bir duvar kosesinde yere cokmus hirkasinin kollarini cekistirirken gormek mumkundur.

asosyal olmak bir toplumsal rahatsizlik olarak algilansa bile asosyal olan insan gercekten butun gerekleri ile bunu kabullenmis ve boyle daha mutlu olduguna karar vermis ise bu bir rahatsizlik degildir.

insanlardan cok da bir fayda gelmedigi asikar olmakla birlikte aslinda herkes bir takim ihtiyaclarini gidermek icin birileri ile birlikte olmaktadir. bu ihtiyaclar elbette sadece fiziksel ihtiyaclar degil, ilgi ihtiyaci, sevgi ihtiyaci, konusma ihtiyaci gibi ihtiyaclari da kapsar. bu durumda tum bu ihtiyaclarini kendiyle giderene ben biraz da "ermis" gozuyle bakarim..